Ён біўся на чужой зямлі.
За што?
Ня верыць, што дарэмна.
Радзіму у яго ўзялі,
I ён назваў Радзімай –
неба.
А суайчыньнікі яго
Муры замшэлыя ўздымалі.
Зямля цішэла ад сьнягоў,
I прыхадні сьнягі тапталі.
«Ратуйце!» –
крык стаяў паўсюль,
А вой,
пакрыўджаны навечна,
Мог верыць толькі слову куль,
Чужы для веры чалавечай.
Ён хмарай плыў.
I ветрам быў.
I пазабыўся,
скуль быў родам.
...I на Радзіме –
родных біў,
Пракляты Богам і народам.
|
|
